Mijn onderzoek

Het is al weer veel te lang geleden dat ik iets gepost heb! Ik ben jullie dus wel weer een kleine update schuldig..

twee maanden

Nog even heel kort dan wat ik sinds mid-April nog gedaan heb. Ten eerste heb ik natuurlijk mn onderzoek 'afgerond' in Jumla - daarover hieronder meer. Vervolgens kwam mn research-collega Silvia op bezoek in Jumla om een trekking naar Rara Lake te doen. Rara Lake is t grootste meer van Nepal, en t kleinste Nationaal Park van t land. Deze trekking ziet niet heel veel toeristen en is heerlijk basic. Dat betekent dat je enorm veel en lang moet lopen om bij t volgende plaatsje met 'hotel' te komen, en dat je voldoende eten mee moet nemen voor overdag. We hebben er uiteindelijk een week over gedaan, en we waren echt kapot! Kwam bij trouwens dat ik (natuurlijk) weer eens door mn enkel ging. Gelukkig had ik geen heli-evacuatie nodig maar kon ik nog net op eigen kracht de berg afdalen. Foto's van deze prachtige en heroische tocht staan in een mooi facebook-album.

Hierna ging ik weer terug naar Kathmandu om in 2 weken een geweldig report eruit te knallen waarin ik mijn bevindingen beschrijf. Mn enthousiasme hiervoor was naar een nulpunt gedaald want het werd steeds duidelijker dat mn organisatie (en met name mn supervisor) er helemaal niks mee gaat doen. Ik zat dus een beetje voor niks te typen, lekker is dat. Mn ' aanslagen-per-minuut' is er wel door gestegen, dus misschien toch nog nuttig voor mn CV. Een hele nieuwe sector komt ineens beschikbaar voor me bij t zoeken naar banen - secretaresse! Zij hebben wel een extra feestdag die naar ze genoemd is, ik zie mogelijkheden! Maar ik dwaal af..

Silvia, Meena (t Nepalese meisje die bij ons in Kathmandu in huis woonde) en ik hebben vervolgens 14 dagen uitgetrokken voor de trekking naar Annapurna Base Camp, een van de bekendste en meest populaire trekkingen ter wereld. We wilden t dus rustig aan doen, maar als je die witte pieken voor je ziet opdoemen krijg je toch een bepaalde motivatie om flink door te lopen die ik in een Nederlands weiland niet zou hebben. Om een lang verhaal kort te houden - we bereikten ABC (dit mag je alleen zeggen als je Base Camp ooit bereikt hebt hoor!) al de 4e dag. De volgende ochtend om 4.30 uur opgestaan om een GEWELDIG uitzicht te hebben. Rotsen, sneeuw, ijs en yeti's overal om je heen. Je zit dan in een soort 'vallei' met al die pieken om je heen, echt heel bijzonder. Majestueus! Foto's wederom op facebook :)

Alors, dag 7 waren we ook al weer terug in Pokhara. Hier heb ik de afgelopen week gezeten met heel veel plannen om te lopen, fietsen, en andere actieve dingen te doen. Helaas waren t vooral passieve dingen die ik de eerste dagen deed: massage krijgen, van ontbijt naar lunch naar avondeten leven, 2 a 3 kranten per dag lezen bij een kop organische koffie, 3 boeken uitlezen, en ja zelfs paragliden (zie facebook!) was passief want behalve t van de berg afspringen zat je de hele vlucht in een mooi zitje te chillen.

Dan toch de laatste paar dagen een dag in de heuvels gelopen en twee 'dagen' gefietst. Ik heb mezelf gek verklaard (dat kan eigenlijk niet he, Catch-22) dat ik met 40 graden en brandende zon op de fiets ging zitten. Ik heb me er dus ook echt niet mee vermaakt. Vandaag was t toppunt; toen ik ongeveer op t verst van Pokhara af was viel mn fiets letterlijk uit elkaar. T meeste heb ik dus weer terug mogen lopen. Conclusie: morgen ga ik de hele dag weer krantjes lezen, koffie drinken, en op mn stoeltje in de schaduw zitten.

Maar oh ja, ik zou nog vertellen over mn onderzoek! Maar eerst wat plaatjes, om de 'attention span' van de MTV generatie vast te kunnen houden:

De infrastructuur in Jumla is uitstekend, zoals je ziet. Ik begrijp niet dat er gemiddeld 3 mensen per jaar verdrinken in deze rivier, na een gefaalde poging deze over te steken.

Hier is t bewijs dat ik wel degelijk druk aan t werk was tijdens mijn tijd in Nepal. Als je goed opgelet hebt, weet je dat er géén foto's van mij bij t zwembad of op t strand zijn. Just saying.

Appels in Jumla

Ja! Mijn onderzoek.. Waar te beginnen? Ik zat dus in Jumla, een afgelegen en zeer achtergestelde regio, zelfs voor Nepalese begrippen. De meeste mensen leven hier van subsistence farming, maw ze consumeren hun eigen productie en hebben (bijna) geen andere inkomensbronnen. "Enter the apple".

Het klimaat is uitstekend voor t groeien van appelbomen, en lekkere appels zijn geld waard. Komt bij dat er relatief weinig tijd in gaat zitten - Als je eenmaal een boom hebt dan groeien die appels bijna vanzelf (althans, zo gaat t promotie-praatje). Conclusie: arme boeren + appelboom = rijke boer. Voila, alle problemen zijn opgelost.

Maar neen, zo makkelijk is t allemaal niet. Voor je bomen kan planten heb je land nodig (en dat hebben de armste boeren niet in overvloed). Als je appels plant kan je er geen rijst meer planten. Een kleine appelbomen moet je eerst kopen (maw, je moet flink investeren). En bovendien duurt t 4-5 jaar voordat er eindelijk appels aan een boom groeien.

Maar zelfs wanneer al deze problemen uit de wereld geholpen zijn, kan je er nog niet zomaar geld aan verdienen. Wie koopt deze mooie appels? Niet de buurman, die zelf ook geen cent te makken heeft. Nee, deze appels moeten naar Kathmandu naar de expats en rijke Nepalezen die westerse lifestyle magazines lezen (oh ja, de appels zijn organisch namelijk). Misschien herinneren jullie je de blog over mijn busreis naar Jumla, over de weg die als een van de gevaarlijkste ter wereld werd aangeduid. Als je een kratje appels over die weg vervoert heb je aan t einde heerlijke organische appelmoes, maar dat levert helaas minder op. De enige oplossing: met t vliegtuig. Dit kost natuurlijk klauwen met geld. Oplossing: overheidssubsidies. Nieuwe problemen: oneerlijke concurrentie, corruptie, verdwijning van economische incentives, marktverstoring, etc. Tenslotte moeten de appels uit Jumla concurreren met de mooie, glanzende, grote appels uit China en India, die stukken goedkoper zijn (maar niet organisch).

Kortom, er zijn talloze obstakels te noemen voordat er maar een enkele rupee verdiend kan worden aan appels. Daar ging mijn onderzoek dus ongeveer over. Daarbij keek ik ook naar de 'livelihoods' van de mensen, maw op welke manieren proberen mensen hun welvaart te behouden of vergroten? Ik keed daarbij bijvoorbeeld naar andere inkomensbronnen, op welke manieren er voedsel wordt verbouwd of verzameld, of er wordt geleend of gespaard, etc.

Door middel van household surveys probeerde ik te achterhalen waar hun 'livelihoods' uit bestaan.

Op pad met mn vertaler, een local die ons naar zn buurman zou brengen, en iemand van de lokale NGO die iedereen kent hier (zodat ze me vertrouwn om t interview te kunnen houden, en ik niet met een hooivork in mn kont de berg afgeschopt werd)

Kopje thee erbij, lekker over koetjes en kafjes (letterlijk) praten - het lijkt niet zo zwaar. Let wel op de shawls en dikke jassen die we aan hebben: Jumla is koud!

Is mijn onderzoek helemaal gelukt? Ben ik tevreden met het resultaat? Nee. Ik ben vrij veel problemen tegen gekomen en heb niet t aantal interviews kunnen doen die ik wilde doen. Mn vertalers waren simpelweg slecht, dus ik kon nooit de volledige informatie uit een interview halen die ik wilde. Maar goed, dit soort dingen kom je nou eenmaal tegen als je onderzoek doet in een ontwikkelingsland. T gaat erom hoe je er mee om gaat (.. in foetushouding mezelf in slaap huilen..) wat t succes van je onderzoek bepaalt. Gelukkig was t onderzoek meestal interessant en heb ik er vooral zelf veel van geleerd. Wat hebben die arme mensen in Jumla nou aan mijn onderzoek? Helaas vrij weinig, ben ik bang. Ik had t graag anders gezien, maar zoals ik hier boven al beschreef gaat SNV waarschijnlijk weinig met mn bevindingen doen. Bovendien zouden de grootste problemen opgelost moeten worden door de overheid, maar met die corrupte en incompetente bende valt gewoon niks te beginnen.

Homemade appel-jam, appel-sap, gedroogde appel, appel-cider en appel-rum. Tja en na elk interview moet dit natuurlijk geproefd worden. Ik ben dan ook wel weer zo beleefd dat ik t niet ga afslaan (dat zou echt een enorme faux-pas zijn), met als resultaat dat ik wel eens half dronken, om 10 uur s ochtends, een interview moest afnemen.

Ik weet eigenlijk niet of ik nu alles over mn onderzoek heb verteld wat ik wilde zeggen, maar eigenlijk ben ik er al weer een beetje zat van om er over te schrijven. Dat is geen goed teken natuurlijk, aangezien ik de komende maanden nog een scritie hierover moet gaan schrijven.. Maar dat is future-Tim's probleem. Present-Tim gaat nu eerst een kopje organische Nepalese koffie drinken en hoofdschuddend de Nepaleze dagbladen doorbladeren.

P.S. Hier nog even een filmpje over t project (inclusief de appels) in Jumla, voor als je je verveelt.