Het "dilemma van de vriendelijke local"

Iedereen die ooit in een toeristisch gebied is geweest, heeft te maken gehad met het dilemma van de 'vriendelijke local'. Ze spreken je aan op straat met een vriendelijke glimlach en een glimlach die wel erg oprecht lijkt. Maar je vraagt je meteen af: Proberen ze je iets te verkopen of willen ze gewoon even gezellig met je praten? Zijn ze geinteresseerd in wie je bent en wat je hier doet, of proberen ze je op te lichten?

Hoe hier mee om te gaan? Dat is het 'dilemma van de vriendelijke local' (t mag eigenlijk wel een beetje meer 'catchy' zijn he... suggesties? :p). Als je ze negeert, ben je de botte toerist die geen oog heeft voor lokale gebruiken en beleefdheden. Dat wil toch niemand? Aan de andere kant, als je bij elk persoon die je aanspreekt op straat gaat stil staan en een praatje aanknopen, kom je in een uur je straat nog niet uit maar ben je wel een aantal nutteloza prullaria rijker (en heel wat rupees armer).

De gouden middenweg die ik - meestal - bewandel is het vriendelijk terug lachen, het beleefde antwoord 'I'm fine, how are you?' terugzeggen, terwijl ik gewoon doorloop. Maar soms zijn de mensen wat vasthoudender en lopen ze met je mee. Ik heb in Vietnam eens de mooiste dag van mijn reis beleefd door wél met iemand mee te gaan die ik op straat ontmoette. Ik wist dus wat ik kon mislopen als ik de stoicijnse toerist ging uithangen!

(nu eerst even een visueel intermezzo)

Durbar Square, Kathmandu
Thamel, de toeristenwijk in Kathmandu

Daar was dan Raju, de vriendelijke Indiër die hier nu sinds een maand in Nepal woont. Met mijn Vietnamese ervaring in gedachten, en zijn voortdurende geruststelling dat ie geen gids was en ook niks te koop had, ben ik maar een beetje met hem opgetrokken. We hebben leuk gepraat, hij kocht een kop thee voor me en overtuigde me de (Tibetaanse) Bodhanath Stupa te gaan bekijken, net buiten Kathmandu.

Heel erg leuk natuurlijk, met een local op pad. Ik heb meteen het openbaar vervoer kunnen proberen - men neme een tuktuk, plak er een halve meter aan vast, en prop er 18 (!) mensen in. Ik had bovendien de twijfelachtige eer om op de gastank te mogen zitten, terwijl de rest van de passagiers me gerust stelden door te zeggen dat als ie in de lucht vloog, we er állemaal aan zouden zijn.

Bodhnath Stupa, met Raju

Bodhnath Stupa
Bodhnath Stupa
Bodhnath Stupa

Goed, de prachtige stupa dus bekeken. Zie de foto's. Erg mooi. Veel interessante dingen gehoord over de Tibetaanse cultuur, het symbolisme van de stupa, etc. (Er zijn hier namelijk veel Tibetaanse vluchtelingen).

Vervolgens werd ik uitgenodigd om mee te gaan naar zijn huis (dat had ie overigens al een paar keer eerder gezegd). Ondertussen bleef hij zich verontschuldigen voor de armoedige staat van zijn 'woning', maar ik dacht - ik ben wel wat gewend, hoe erg kan t zijn?

Tentenkamp waar Raju woont

Tsja, zó erg dus. Hij leeft dus gewoon onder een zeiltje en constructie van bamboe-stokken. Het mag hier dan wel lekker weer zijn overdag (25+ graden), maar s nachts is het nog verschrikkelijk koud! Ik lig in een hotel onder twee dekens te rillen. Afijn, dat kamp met ongeveer 100 tenten bestond uit allemaal Indiërs die hier heen verhuisd waren. Erg interessant, iedereen was bovendien erg vriendelijk.

Een kop thee kon ik niet afslaan. Zijn moeder stookte een vuurtje ín de tent, waardoor je dus binnen de kortste keren zat te kuchen en met tranen in je ogen zat. Geen wonder dat de levensverwachting ongeveer 48 jaar is in Nepal - ik weet zeker dat mensen in deze omstandigheden dat gemiddelde nog eens flink naar beneden halen.

Daar kwam dan toch het hoge woord eruit. Zijn schoenpoetsers-kist was gestolen, en nu had hij geen werk meer om geld voor zijn familie te verdienen. Of ik even kon helpen..

Nou nee, dat kon ik niet doen, maar ik zei het blijkbaar niet krachtig genoeg (daar ben ik misschien iets te beleefd voor gebleven), want binnen een minuut had ie de énige persoon in Kathmandu die een kist over had, want die ging morgen (tijdsdruk!) terug naar India. Mja, erg geloofwaardig. Ik weet zeker dat als ik die kist zou kopen, ze over een half uur de kist teruggeven en t geld delen. De prijs hielp ook niet mee: 260 euro.

Na vaak, maar beleefd, te hebben gezegd dat ik t écht niet kon kopen voor m, ben ik maar weg gegaan. Natuurlijk ben ik een 'pussy', en heb ik nog wel wat eten (rijst enzo) gekocht bij een winkeltje op de hoek.. ja ja dat is echt slécht! ik weet t..

Al met al wel een enorm leuke ervaring natuurlijk, maar ik ben zelf ook wel benieuwd hoe ik de volgende keer met 'het dilemma' omga!

Durbar Square, Kathmandu
Durbar Square, Kathmandu

Durbar Square, Kathmandu