Karnali Highway

Jumla is (nog steeds) een van de meest afgelegen gebieden van Nepal. Hoewel er al een jaar of 10 gewerkt wordt aan een weg van Surkhet naar Jumla, is deze nog steeds niet af. Het wordt de Karnali Highway genoemd, naar de Karnali rivier waar de weg langs loopt - welke overigens de langste rivier van Nepal is en uiteindelijk in de Ganges uitmondt.

Hier is de weg nog verhard!

Sinds 2007 ofzo is de weg éindelijk doorgetrokken tot Jumla, waar ze tot die tijd afhankelijk waren van vliegtuigjes. De weg is echter nog niet helemaal verhard. Zodra dat het geval is wordt het een all-weather road, nu is het nog een fair-weather road. Dit betekent dat zodra t regent de weg onbegaanbaar wordt. Sterker nog, in het regenseizoen stort telkens de helft van de weg weer in door landverschuivingen en modderstromen, en dat soort ongein.

Dit kom je vaak tegen onderweg..

Dat ze het woord 'Highway' gebruiken is trouwens wel heel erg grappig, want ik denk dat het meer om de hoogte van de weg gaat dan dat het echt een snelweg is. Nepal kent maar één echte grote 'Highway' (die van Oost naar West loopt in de vlakke Terai) en die ziet er al uit als een ietwat verbreed landweggetje. Zoals in onderstaande mini-documentaire te zien is, lijkt deze weg níet op een echte snelweg.

Je vraagt je natuurlijk af waarom ik mn leven in de waagschaal leg door deze weg te nemen als ik ook gewoon kan vliegen. Goeie vraag. Helaas is ook het vliegverkeer niet heel betrouwbaar, want vaak kan er niet gevlogen worden bij sneeuwval, regen, harde wind of mist. Deze keer was er echter iets heel anders aan de hand. Het bedrijfje dat op Jumla vliegt heeft namelijk twee weken geleden plotseling de airfares 30% omhoog gegooid. Nu zijn die tickets natuurlijk al enorm duur voor Nepali (en voor mij ook, want buitenlanders betalen exact 2x zoveel als Nepali voor een ticket) maar die 30% was de druppel.

De inwoners van Jumla protesteerden tegen deze 'aanval op de kleine man' en hebben het vliegveld gesloten. Al bijna anderhalve week gaan er dus geen vliegtuigen, en mijn onderzoek moet nou eenmaal wel beginnen. Vandaar de keuze voor de bus. Overigens had ik deze route alsnog wel gedaan hoor, maar dan nádat ik mn onderzoek had verricht. Maar goed, ik zal even op de zaken vooruit lopen - veilig aangekomen in Jumla (jaja enorme spoiler dit!) heb ik meteen het vliegveld bezocht om de 'angry mob' met hun fakkels en hooivorken te kunnen aanschouwen. Helaas was er niks te zien! De kritische lezer zal natuurlijk meteen denken - hoe zal de vliegmaatschappij nou overtuigd raken van het sluiten van het vliegveld? Ze zetten hun vliegtuigjes dan namelijk gewoon in op de andere locaties in het Westen, er zijn genoeg afgelegen vliegveldjes in de Himalaya waar de mensen wél betalen. En dat klopt ook. De mensen in Jumla hebben helaas alleen zichzelf met deze actie. Vandaar waarschijnlijk dat ze een dezer dagen hun protest zullen staken (hoorde ik uit betrouwbare bron) en zich bij de situatie zullen moeten neerleggen.

Manma, het dorpje halverwege Surkhet en Jumla (zie ook video)

Maar goed, terug naar het avontuur op de weg. Helaas is het nu niet (meer) spannend aangezien ik al verklapt heb dat ik veilig ben aangekomen. Eigenlijk is t voornamelijk een klaag-verhaal, dus als je daar geen zin in hebt mag je nu stoppen hoor. Om even heel kort te zijn: Ik ben dus woensdagavond om 7 uur s avonds vertrokken met de nachtbus. Standaard ellende eigenlijk - weinig beenruimte, en de hele nacht keihard een slechte Kollywood film aan. De volgende ochtend kwam ik in Nepalgunj aan, waar ik nog even op het SNV kantoor heb kunnen werken. Dezelfde avond opnieuw in de bus - 4 uur rijden naar Surkhet.

Vrijdagochtend om 5 uur s ochtends vertrokken in weer een andere bus, die me naar Jumla zou brengen. Zoals duidelijk te zien is dus een prachtige omgeving en een spannende route, maar na 16 uur (!!) rijden was ik echt helemaal doodop. Halverwege deze dag ging de weg al over van een asfaltweg naar een rotsige en stoffige hobbelweg, dus ik heb me uren moeten vasthouden om niet met mn hoofd telkens het plafond of de zijkanten van de bus te raken. In slaap vallen is funest -ik heb nog steeds een zestal builen op mn hoofd die daar van getuigen.

Zou dat nou uit luiheid zijn, dat ze dat stuk rots hebben laten staan?

de Karnali rivier, zo'n 200 meter onder ons

Die avond besloot de buschauffeur (die dus al 16 uur reed, lekker veilig) dat de weg iets te slecht werd om nog verder in het donker te rijden, dus we zijn blijven overnachten bij een soort kampement. Voor een bordje dahl bhaht betaal je een euro, het slapen in een keihard luizenbedje is gratis. Godzijdank heb ik een slaapzak gekocht, dit beperkt het aantal bugbites enigszins.

Dat is onze bus, die groene!

wilde rivier, diepe afgrond.. ja ja nou weten we t wel

De volgende dag weer vroeg op om de reis te vervolgen. Meer van hetzelfde, maar nu een nog slechtere weg, nog hogere afgronden, en de besneeuwde bergtoppen al om me heen!

Hier is het nog bosrijk..

en zo zit je ineens in de kale Himalaya. Hoe vet is dit uitzicht!? Vlak bij Jumla..

En zo kwam ik zaterdagmiddag in Jumla aan, helemaal gebroken, met blaren op mn kont en een laag stof op mn gezicht. Meer over mn eerste dagen in Jumla in t volgende bericht.